Her krizi bir Tom Robbins hamlesiyle hikayeye çeviren yarı deli bir kadın düşünün. Kafası Avustralya’nın vahşi bahçeleriyle (Türkiye’den göçen teyzelerin yasaklara rağmen sütyen içinde ülkeye soktukları kara lahana tohumlarını ektiği bahçeler) Şile kumsalları arasında gidip gelsin. Bu kadın yıllar boyu şarkılar yazsın, söylesin, sonunda da onları ince ince işleyip albüm haline getirsin. İşte o albüm, Hediye Güven‘in Yengeç‘i. Hayatını yan yan yürümekle geçirenlerin Yılbaşı hediyesi.
Bundan 11 sene evvel, tesadüfler sonucu tanışmıştık Hediye’yle. Cihangir’den Taksim’e ellerimiz cebimizde yürürken Tori Amos mırıldanmıştı, hatırlar mı bilmem. Şimdi ben dinlediğim her şarkısında o kısa yürüyüşü hatırlıyorum. Yıllar içinde o müziğini büyüttü, ben kendimi büyüttüm ve işte ne güzel yerdeyiz. CD’si dönüyor bilgisayarda, aynı taştan yontulduğumuzu söylüyor şarkısı. Çelik eyerli atlar geçiyor gümbür gümbür. Suya oraklar sallanıyor bile bile. Lades kemikleri ve yengeçler. Hep bizim gibi yengeçler. Zaman geçirmek çok vakit alıyor.
Hediye Güven uçucu bir caz yapıyor. Usul bir davul, tatil havasında bir gitar, ufak gerilimlerin altını çizen nefesliler… Şarkılarda yürümeye çabalayan ilişkiler, kırgınlıklar, beklentiler var. Olmayansa pişmanlık ve acıdan beslenme. İstenen ama olmayan, arzulanan ama kavuşulmayanlar ağırlık yapmadan uğurlanıyor. Yaşanan neyse o seviliyor, her deneyime teşekkür ediliyor. Her şey küçük bir beden içinde olup bitiyor ve sonunda hayat devam etmeye devam ediyor. Ocakta yemek pişiyor, çay demleniyor. Kara deliklerle ilgili belgesellere bakıp ne kadar hiç olduğumuzu düşünürken bir yandan da içimizdeki duygu yoğunluğuna şaşırıyorum hep. Şimdi, Andromeda saatte bir milyon kilometre hızla Samanyolu’na yaklaşırken, bu manyaklık ve galaktik şiddet içinde sakince oturup Ömer Faruk Güven‘in (Hediye Güven’in babası) sesindeki derin kuyuları dinliyorum. Uzaydaki her şey müzikte de mevcut.
Dünya insanları, gevşeyin ve Hediye’ye kulak verin.
No Comments