[Partisan Records – 2014]
Müzik çok çeşitli amaçlara hizmet ediyor. Sakinleşmek istediğinde sakinleştiriyor, kafanda hiçbir düşünceye yer kalmasın istediğinde beynine lavman yapıyor, bazen de içinde biriktirdiğin ama bir türlü patlayıp dışına çıkaramadığın (bu bir tür kabızlık olmalı) çığlıkları atıyor senin yerine. Müzisyen mikrofonu kafasına vurdukça, kendini yere attıkça, sahneyi parçaladıkça yaşadığın katarsisler koruyor seni aklını kaçırmaktan. Belki bu yüzden punk’a dört elle sarılıyoruz. Çünkü çığlıklar hiç bitmeyecek.
Leeds çıkışlı 5 kişilik punk grubu Eagulls, konserleriyle nam salıp sadık bir dinleyici kitlesi edindikten sonra kendi ismini taşıyan ilk uzunçalarını yayınladı. Punk – post punk standartlarındaki keskin gitar soundu, ciğerden gelen vokaller, çiğ davullar, anksiyete dolu şarkı sözleri ve kopardığı gürültüyle çabucak dikkat çekip heyecan yarattı Eagulls. Sadece müzikleri değil, sahne dışındaki icraatları da konuşuluyor. Geçtiğimiz yıl “beach band” olarak niteledikleri, afrobeat ve surf sularında yüzen gruplara hitaben yazdıkları nefret dolu mektuplarında özetle “Müzik piyasası sizi sadece gruplarınızda kadınlar olduğu için pohpohluyor ve ailenizin parası olmadan hiçbir şeysiniz” diyorlardı. Müziklerine kattıkları öfkeyi takdir etmekle birlikte, dünyada nefret devşirilecek daha mantıklı sebepler olduğunu bildiklerini varsayıyorum.
Eagulls, emsalleri Iceage, Parquet Courts, METZ ve Holograms gibi yakından takip edilmeyi hak ediyor. 37 dakikalık gürültü banyosunun dorukları Nerve Endings, Hollow Visions, Possessed ve Soulless Youth. Nefes nefese ruhsuz ve umutsuzluğumuzu anlatan Eagulls’la punk’ın nabzı biraz daha güçlü atıyor.
No Comments