Bant’ın bağımsız seslere mikrofon uzattığı Demonation Festival, on yıllar boyu devam etmesini dilediğim bir etkinlik. Üçüncü yılında, ilk defa Salon’u mesken tutan festival her gün içine atladığım kakafoninin biraz kıyısına çekilip kafamı buranın sesleriyle ve görüntüleriyle doldurmamı sağladı. Konser aralarında fuaye muhabbeti, cd ve tişörtlere abanıp ertesi gün topladıklarımı didiklemek o kadar iyi geldi ki. Sanki kendimi bir yerlere ait hissetmeye ihtiyacım varmış da, evimi bulmuşum.
Salona girer girmez “Ortadaki şu boşluğa geçeyim de fotoğraf çekeyim” derken, sevgili ÇGS solistinin koşu yoluna çıkmışım meğer. Kendisinin sırtıyla müşerref olmamla ÇGS konserlerinin karakterini kavramam bir oldu. Uzun zamandır bu kadar güldüğüm bir konser olmamıştı. Gerek mikrofona “Yes mi?” diye bağırmalar, gerek cici kedilerimizin bokuyla yüzleşmelerimiz, gerekse grupla iç içe ve dahi burun buruna geçirdiğimiz dakikalar zihnimde hala canlı. 17 Ekim’de Peyote’de olacaklar, kaçırmamanızı tavsiye ederim. Gürültülü eğlence garanti, grubun amacı da bu.
Kısa günümün mühim kazanımlarından biri Roadside.Picnic oldu. Hiphop kolektifi M4NM’den Armonycoma or slt ve Ağaçkakan’ın tekinsiz elektronik tınılar üzerine kondurduğu karanlık ve doğru sözlerin hedefi bulmaması imkansız. Rigor Mortis adlı, işi gücü bırakıp kulakları dört açarak dinlenecek bir albümleri var. Roadside.Picnic henüz radarlara girmediyse, girsin.
İlk günün en kıdemli ismiydi Cemiyette Pişiyorum. Bu ara çok sık prova yapmaları gruba iyi gelmiş, kulağıma her zamankinden iyi ve kendilerinden memnun geldiler. 10 yılı dolduran şarkılarından artık sıkıldıklarını saklamıyorlar ve yeni şarkıları da eskiler gibi dile pelesenk olacak cinsten. Onları bir 10 yıl daha izleriz umarım. İhtiyaç var.
Demonation mühim. Bant’a da, Salon’a da, sahne alan müzisyenlere de, orada olan herkese de teşekkürler. Seneye yine görüşelim, daha kalabalık görüşelim.
No Comments