Pazartesi sabahı, evden başka bir yerde uyuduğumu belli eden gözler ve üşüyen burnumla Tahtakale’den Mısır Çarşısı’na bir buz kırma gemisi gibi sakin ve sabırlı yürüyorum. Zaten Tahtakale’de sabırsız yürümek imkansız. Yay gibi gergin de olsan bir süre sonra teyzelerin kalça darbeleri ve beş metrede bir suratına “Umre malzemesi mi aradınız?” diye bağıran esnaf sayesinde kendini sokağın akışına bırakıp insanlara çarpa çarpa sürükleniyorsun. “Pardon”, “Affedersiniz” artık uzak bir gerçeklik. Burada göğüs göğüse mücadele var. Kına giysilerinin kırmızı gölgesinde baharat kokusuyla esrimek var.
Fakat kulağa Bosco Delrey zerk edince işler birden değişiyor. Kalabalık önümde açılıyor, teyzelerin adımları rockabilly gitarının lokomotif ritmini alıyor, Eminönü’ndeki trafik ışıkları bile ben yaklaşırken yeşile dönüyor. Kadınlar çocuklarını yerlerde sürükleyerek turnikelere abanırken, acelesiz yürüyorum iskeleye. Kapılar ardımdan kapanıyor. Bedenim Kadıköy’e, zihnim Memphis’e gidiyor.
Bosco Delrey’in kütüğünde New Jersey yazıyor ama müziğinden de belli olduğu gibi hayatı Memphis’te geçmiş. 2010’da Wild One/Evil Lives ve Space Junky/My My Racecar single’larını Diplo’nun plak şirketi Mad Decent‘tan çıkarmış. İlk albüm Everybody Wah ise 2011’de yayımlanmış. Delrey’in müziği wah pedalıyla vaftiz edilmiş, bol rock’n roll ve rockabilly referanslı, karşı konulması zor bir cazibeye sahip. İnsanın kanına anında giriyor, “Bosco Delrey gelecek, dertler bitecek” dedirtecek kadar tesirli.
Albümün yarısına kadar rockabilly sound’u hakimken, Glow Go The Bones’dan itibaren elektronik destek devreye giriyor, dans etme güdüsü güçleniyor. Şarkıların farklı karakterlerine rağmen rock’n roll atmosferi albümün parçalarını bir arada tutuyor.
Özet geçeyim, Bosco Delrey çok iyi.
No Comments