Bariton sesiyle müsemma Mark Lanegan‘ın son solo albümü Bubblegum‘ın üzerinden 8 yıl geçti. Eski grunge frontman’i bu süre içinde Isobel Campbell‘la üç, Greg Dulli ile The Gutter Twins adı altında bir albüm çıkardı. Yine Greg Dulli’nin The Twilight Singers projesinin üç, Soulsavers‘ın bir albümüne katkıda bulundu. UNKLE‘ın son albümünde bir parçada vokal yaptı, QOTSA ile turladı. İstanbul’a da iki defa uğradı (The Gutter Twins ve Isobel Campbell ile). Lanegan’ı Damon Albarn ve Jack White’la birlikte 2000’lerin en üretken isimleri arasında saymak yanlış olmaz.
Mark Lanegan Band adıyla yayımlanan yeni albüm Blues Funeral‘ın prodüksiyonu, Bubblegum’da olduğu gibi Alain Johannes’e emanet edilmiş. Gitarist Johannes aynı zamanda albümü icra eden grubun önemli bir parçası. Blues Funeral’ın temaları alışıldık Mark Lanegan evrenine ait. Kırık ilişkiler, yalnızlık, pişmanlık, nihayete eremeyen aşk, ölüm, hep insanın ensesinde dolaşan bela… Mark Lanegan’ın avucunun içi gibi bildiği bu karanlık topraklarda çamurlu sular yükseliyor, beyaz atlar koşturuyor, jiletler bileklere gömülüyor, Tanrı’ya yakarılıyor ancak kurtulma ihtimali olup olmadığı meçhul. Silahların, dumanların, kurşunların, şeytanların yürüdüğü bu sakat zeminde şiddetin nereden, neden geldiği belirsiz. Mezarlar, hastaneler ev gibi tanıdık mekanlar.
Sözlerdeki bütün karanlığa rağmen Blues Funeral insanı boğmuyor. Lanegan’ın sesinin yumuşak ve rahatlatıcı olabildiğini duyuyoruz. Uçucu gitarlar, sözlerin dumanını dağıtan elektronik yapılar, Mark Lanegan’ın solo kariyerinde yeni bir şey olan keyboard’lar albümü kasvetli bir rock albümü olmaktan kurtarıyor. Bubblegum’da Can’t Come Down ve Head gibi parçalarda sinyalleri verilen sound değişimi (kökten bir değişim değil bu, belki çeşitlenme desek daha doğru olur) Blues Funeral’ın en önemli niteliği. St Louis Elegy‘de Greg Dulli’yi, albümün en ateşleyici şarkılarından Riot In My House‘ta Josh Homme’un gitarını duyacaksın, şaşırma! Ben Mark Lanegan’ı tüm ağırlığıyla duymak, ruhumu teslim etmek istiyorum diyenler için Deep Black Vanishing Train eski albümlerin koyu karakterine sahip. Benim dinlemeden duramadığım şarkıysa Danimarkalı Keli Hlodversson‘un Sad Disco‘sundan esinlenilen Ode To Sad Disco.
Blues Funeral yaşamanın kaçınılmaz melankolisini anlatan klasik Mark Lanegan sözleriyle yeni, nefes alan, keyboard’lardan beslenen bir sound’u birleştiriyor. Hep belli kalıplar içinde tanımlanan bir müzisyenin kendini yenilemesine tanık olmak bana mutluluk veriyor.
No Comments